باز هم دروغ، باز هم درویی، باز هم عدم ثبات میان گفته و عمل.
دیگر چقدر دو رویی و بازیچه بودن.
همگان دیدید که ظرف مدت کمتر از یک روز چگونه دعوتنامه ای به عدم دعوت تبدیل شد.اگر ندیده و نشنیده بودیم که دبیر کل سازمان ملل، خود شخصا جمهوری اسلامی ایران را به نشست ژنو 2 دعوت کرد، شاید رد دعوت را قبول نمی کردیم، ولی چه کنیم که دیدیم و شنیدیم.حال جدای از این اتفاق، نکته جالب اینجاست که یک سازمان با این عظمت که خود رامسئول حفظ ارامش و امنیت جهان می داند، چگونه می تواند از تصمیم اعلان شده ی خود عقب نشینی کند.
سازمانی که با فشار و اعمال قدرت چند کشور و گروه زورگو تصمیم خود را تغییر دهد، نه تنها ثبات ندارد بلکه مانند همیشه غیر قابل اعتماد است.
البته این امر همانند گذشته برای ملت شریف ایران عادی است و مردم با ماهیت این سازمان و کشورهای زورگویی همانند امریکاآشنا هستند.
جامعه ی جهانی، نهادها و سازمان ها این را بدانند که نمی توان کشور با عظمت ایران را نادیده گرفت. پس باید با این ملت عظیم نه از سر دروغ و زورگویی بلکه با احترام و ادب سخن گفت.
